Szorty #4 [PL/ENG]

My Dying Bride - A Mortal Binding (2024)

Ten bardzo oczekiwany album prezentuje charakterystyczną dla zespołu mieszankę death-doomu i gotyckiego metalu, z nawiedzająco pięknymi melodiami, miażdżącymi gitarowymi riffami i niepowtarzalnym żałobnym wokalem frontmana Aarona Stainthorpe'a. Jest prawdziwym tour de force, umacniając status My Dying Bride jako pionierów gatunku i po raz kolejny udowadniając, że są prawdziwymi mistrzami swojego rzemiosła. „A Mortal Binding” zagłębia się w mroczne i introspektywne tematy, badając złożone emocje miłości, straty i śmiertelności. Teksty są głębokie i poetyckie, malując żywe obrazy i wywołując poczucie melancholii i rozpaczy. Muzykalność zespołu jest niezrównana, a każdy członek pokazuje swój niesamowity talent i spójność, tworząc płynny krajobraz dźwiękowy, który otula słuchacza całunem mroku i melancholii. Zawiłe gitarowe riffy, które można znaleźć na całym albumie, prezentują poziom muzykalności, który wyróżnia My Dying Bride w gatunku doom metalu, a każdy utwór buduje intensywność i emocje. Wokale na tym albumie są szczególnie godne uwagi, z potężnym i sugestywnym głosem Stainthorpe'a dodającym warstwę głębi i intensywności do każdego utworu. Jego zdolność do przekazywania surowych emocji poprzez występy wokalne jest naprawdę niezwykła, wciągając słuchacza w świat mroku i rozpaczy. Wokal Stainthorpe'a jest nie tylko imponujący technicznie, ale także służy jako głęboki nośnik opowieści, ożywiając melancholijne tematy i obrazy zespołu w sposób, który jest zarówno urzekający, jak i głęboko poruszający. Każdy utwór na "A Mortal Binding" rozwija się jak mroczna, poetycka opowieść, wciągając słuchacza w świat rozpaczy i tęsknoty. Album ten ukazuje ewolucję zespołu jako muzyków, z zawiłymi aranżacjami i bujną orkiestracją dodającą głębi i tekstury do ich brzmienia.

***

This highly anticipated album showcases the band's signature blend of death-doom and gothic metal, with hauntingly beautiful melodies, crushing guitar riffs, and the unmistakable mournful vocals of frontman Aaron Stainthorpe. The album is a true tour de force, solidifying My Dying Bride's status as pioneers of the genre and proving once again that they are truly masters of their craft. "A Mortal Binding" delves into dark and introspective themes, exploring the complex emotions of love, loss, and mortality. The lyrics are profound and poetic, painting vivid imagery and evoking a sense of melancholy and despair. The band's musicianship is unparalleled, with each member showcasing their incredible talent and cohesion, creating a seamless sonic landscape that envelops the listener in a shroud of darkness and melancholy. The intricate guitar riffs found throughout the album showcase a level of musicianship that sets My Dying Bride apart in the doom metal genre, with each track building in intensity and emotion. The vocals on this album are particularly noteworthy, with Stainthorpe's powerful and evocative delivery adding a layer of depth and intensity to each track. His ability to convey raw emotion through his vocal performance is truly remarkable, drawing the listener into a world of darkness and despair. Stainthorpe's vocals are not only technically impressive, but also serve as a profound vehicle for storytelling, bringing the band's melancholic themes and imagery to life in a way that is both captivating and deeply moving. Each track on A Mortal Binding unfolds like a dark, poetic tale, drawing the listener into a world of despair and longing. The album showcases the band's evolution as musicians, with intricate arrangements and lush orchestration adding depth and texture to their sound.

Darkthrone - It Beckons Us All (2024)

Kultowy blackmetalowy zespół Darkthrone po raz kolejny przyciągnął uwagę krytyków muzycznych i fanów swoim najnowszym albumem „It Beckons Us All”, wydanym w 2024 roku. Zespół, znany ze swojego surowego i bezkompromisowego brzmienia, po raz kolejny dostarczył krążek, który pokazuje ich mistrzostwo w tym gatunku. Od nawiedzających wokali po ponure i klimatyczne instrumentarium, Darkthrone stworzyło płytę, która jest zarówno wyzwaniem, jak i satysfakcją dla słuchaczy. „It Beckons Us All” jest świadectwem ewolucji Darkthrone jako zespołu. Zachowując swoje charakterystyczne brzmienie, album zawiera elementy doom i metalu progresywnego, dodając głębi i złożoności ich muzyce. Teksty, mroczne i introspektywne, odzwierciedlają tematy śmiertelności, nihilizmu i egzystencjalnego strachu, tworząc poczucie niepokoju i przeczucia na całym albumie. Każdy utwór jest podróżą w głąb ludzkiej psychiki, wzywając słuchaczy do konfrontacji z własnymi lękami i niepokojami. Wokale na tym albumie są szczególnie uderzające, a Fenriz zapewnia surowy i potężny występ, który doskonale uzupełnia agresywne instrumentarium. Jego wyraźny styl wokalny dodaje głębi i intensywności ogólnemu nastrojowi albumu, tworząc poczucie niepokoju i mroku, które jest zarówno urzekające, jak i nawiedzające. Riffy na tym albumie są niezrównane pod względem złożoności i intensywności, przekraczając tradycyjne granice gatunkowe i wyznaczając nowy standard dla muzyki black metalowej. Darkthrone udało się uchwycić esencję gatunku, jednocześnie przesuwając granice tego, co jest możliwe w porównaniu do innych zespołów tego typu.

***

The iconic black metal band Darkthrone has once again captured the attention of music critics and fans alike with their latest album "It Beckons Us All," released in 2024. The band, known for their raw and uncompromising sound, has once again delivered an album that showcases their mastery of the genre. From the haunting vocals to the bleak and atmospheric instrumentation, Darkthrone has created an album that is both challenging and rewarding for listeners. "It Beckons Us All" is a testament to Darkthrone's evolution as a band. While still retaining their signature sound, the album incorporates elements of doom and progressive metal, adding depth and complexity to their music. The lyrics, dark and introspective, reflect on themes of mortality, nihilism, and existential dread, creating a sense of unease and foreboding throughout the album. Each track is a journey into the depths of the human psyche, challenging listeners to confront their own fears and anxieties. The vocals on this album are particularly striking, with  Fenriz delivering a raw and powerful performance that perfectly complements the aggressive instrumentation. His distinct vocal style adds depth and intensity to the overall mood of the album, creating a sense of unease and darkness that is both captivating and haunting. The riffs on this album are unparalleled in their complexity and intensity, transcending traditional genre boundaries and setting a new standard for black metal music. Darkthrone has managed to capture the essence of the genre while pushing the boundaries of what is possible in comparison to other bands of this kind.

Slash - Orgy Of The Damned (2024)

Slash jest personifikacją rock & rolla we współczesnym świecie. Oczywiście, nie posiada on statusu porównywalnego z największymi rockmanami, ale dla współczesnego pokolenia, jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych ikon przemysłu. Przed nami jego kolejny solowy krążek, który stanowi próbę zmierzenia się z przeszłością. I nie mam tu na myśli introspektywności a jedynie przekształcanie standardów z różnych okresów bluesa i rock n' rolla na współczesną modłę. Jak to zawsze w przypadku solówek gitarzystów, poza oczywistym popisywaniem się riffami, najciekawsza jest lista gości. W przypadku najnowszego wydawnictwa line-up jest całkiem mocny, Gibbons, Iggy, Johnson z klasycznego pokolenia, Stapleton, Rodgers czy Beth Hart reprezentujący aktualne. Niestety, ten skład nie umywa się on do debiutanckiej solówki, aczkolwiek zdecydowanie wiedzą co robią. Slash w swoim stylu nadaje nowy oddech starym standardom, dzięki czemu nabierają pazura, a wokaliści zaproszeni na płytę nie odstają poziomem.  Dwa single, "Killing Floor" i "Oh Well" stanowiły bardzo dobry przedsmak, choć można im zarzucić, szczególnie w przypadku występu Johnsona, że za mało tam macierzystej formacji wokalisty. Ale z drugiej strony, otrzymujemy skok w przeszłość z Geordie i spokojnieszym, niewysilonym brzmieniem jego wokaliz. A dodatkowym, bardzo mocnym punktem jest również solo harmonijkowego Stevena Tylera z Aerosmith. Ciężko tu znaleźć słabe punkty, ponieważ album w głównej mierze opiera się o sprawdzone, niezmienione w swej formie zagrania bluesowe ("Awful Dream"), a z drugiej zupełnie inne podejście do zmierzenia się z utworem i dodanie czegoś od siebie (tu szczególnie warte uwagi są damskie występy). Ponadto, oczywistym jest, że ilekroć standard bluesowy spotyka się z rock n' rollem mamy do czynienia z czymś wyjątkowym i ta aranżacja rzadko kiedy ujmuje oryginałowi. A kto, jak nie twórca "November Rain" miałby doprawić te utwory?

***

Slash is the personification of rock & roll in the modern world. Of course, he does not have a status comparable to the greatest rockers, but for today's generation, he is one of the most recognizable icons of the industry. Ahead is his next solo disc, which is an attempt to confront the past. And I don't mean introspective here, but merely recasting standards from various periods of blues and rock n' roll in contemporary fashion. As is always the case with guitarist solos, aside from the obvious showing off of riffs, the most interesting thing is the guest list. In the case of the latest release, the line-up is quite strong, with Gibbons, Iggy, Johnson from the classic generation, Stapleton, Rodgers or Beth Hart representing the current ones. Unfortunately, this line-up doesn't measure up to the debut solo album, although they definitely know what they're doing. Slash's style gives a new breath to the old standards, so that they gain claw, and the vocalists invited to the album do not stand out from the level.  The two singles, “Killing Floor” and “Oh Well,” were a very good foretaste, although they can be accused, especially in the case of Johnson's performance, of not having enough of the singer's parent band on there. But on the other hand, we get a leap into the past with Geordie and the calmer, unamplified sound of his vocals. And an additional, very strong point is also a harmonica solo by Steven Tyler of Aerosmith. It's hard to find weaknesses here, as the album is mainly based on the tried-and-true unchanged blues playing (“Awful Dream”), and on the other hand a completely different approach to tackling a song and adding something from yourself (here the female performances are especially noteworthy). In addition, it is obvious that whenever a blues standard meets rock n' roll we are dealing with something unique and this arrangement rarely captures the original. And who but the creator of “November Rain” should spice up these songs?

Childish Gambino - Atavista (2024)

Najnowszy album Childisha Gambino „Atavista” pokazuje jego ewolucję jako artysty, łącząc elementy R&B, hip-hopu i funku, tworząc unikalne i eklektyczne brzmienie. Liryka Gambino jest ostra i introspektywna, eksplorując tematy tożsamości, miłości i komentarzy społecznych z wyczuciem. Produkcja albumu jest równie imponująca, z bujnymi instrumentami i zaraźliwymi bitami, które zachęcają słuchacza do groove'u. Wykorzystanie przez Gambino różnorodnego instrumentarium, złożonych harmonii i dbałości o szczegóły w sekwencjonowaniu jego bitów skutkuje spójnym i wciągającym doświadczeniem słuchowym. Jego zdolność do płynnego łączenia różnych gatunków i eksperymentowania z niekonwencjonalnymi teksturami dźwiękowymi jeszcze bardziej umacnia jego reputację jako pioniera we współczesnej muzyce. Poetycka sprawność Gambino jest w pełni widoczna, gdy zagłębia się w tematy dziedzictwa kulturowego, presji społecznej i dążenia do autentyczności. Dzięki utworom, które płynnie łączą komentarz polityczny z osobistą introspekcją, Gambino umacnia swój status wizjonerskiego artysty, który nie boi się kwestionować norm społecznych i przesuwać granic dzisiejszej sceny rapowej. Jego umiejętność płynnego łączenia osobistych doświadczeń z poważniejszymi kwestiami społecznymi tworzy bogate i wciągające doświadczenie słuchowe. Eksploracja tożsamości i autentyczności na albumie trafia do słuchaczy na ich wewnętrznym poziomie, zachęcając ich do refleksji nad własnym miejscem w świecie. Liryczna sprawność Gambino i głębia tematyczna sprawiają, że „Atavista” jest wyróżniającym się projektem w świecie współczesnej muzyki rap.

***

Childish Gambino's latest album "Atavista" showcases his evolution as an artist, blending elements of R&B, hip-hop, and funk to create a unique and eclectic sound. Gambino's lyricism is sharp and introspective, exploring themes of identity, love, and social commentary with a deft touch. The production on the album is equally impressive, with lush instrumentals and infectious beats that invite the listener to groove along. Gambino's use of diverse instrumentation, complex harmonies, and attention to detail in the sequencing of his beats result in a cohesive and captivating listening experience. His ability to seamlessly blend different genres and experiment with unconventional sound textures further solidifies his reputation as a trailblazer in contemporary music.Gambino's poetic prowess is on full display as he delves into themes of cultural heritage, societal pressures, and the pursuit of authenticity. With tracks that seamlessly blend political commentary with personal introspection, Gambino solidifies his status as a visionary artist who is unafraid to challenge societal norms and push the boundaries of modern rap music.His ability to seamlessly blend personal experiences with larger societal issues creates a rich and engaging listening experience. The album's exploration of identity and authenticity resonates with listeners on a deep level, inviting them to reflect on their own place in the world. Gambino's lyrical prowess and thematic depth make "Atavista a standout project in the world of modern rap music.

Deep Purple - =1 (2024)

Deep Purple to pionierski zespół rockowy, który pojawił się pod koniec lat 60. i osiągnął światowy sukces dzięki charakterystycznej mieszance hard rocka i heavy metalu. Dzięki kultowym hitom, takim jak „Smoke on the Water” i „Highway Star”, zespół ugruntował swoje miejsce w annałach historii muzyki rockowej. Ich unikalne brzmienie, charakteryzujące się skomplikowanymi riffami gitarowymi, potężnymi wokalami i dynamicznymi solówkami klawiszowymi, zainspirowało niezliczonych innych muzyków i do dziś porywa publiczność. Katalog grupy liczy obecnie 23 wydawnictwa i przekrój prawie 60 lat działalności. Ciężko niestety nie odnieść wrażenia, że ich ostatnie próby pokazania swojej potęgi spełzły na niczym. Infinite nie miało pazura, Turning to Crime stanowiło jedynie ciekawostkę, Whoosh choć najlepsze z tej grupy, też miało swoje bolączki. Po trzech kolejnych latach otrzymujemy album, który słusznie został określony powrotem do korzeni przez kolegów po fachu. Moją główną obawą związaną z tym albumem,  był brak odpowiedniego brzmienia.  Od czasów Now What?!, które można nazwać całkowicie nową odsłoną w historii grupy, brzmienie coraz bardziej odchodziło od hard rockowych korzeni i skręcało w stronę AOR vel "muzyki dla Twojego dziadka". I ciężko nie było odnieść wrażenia, że kolejne wydawnictwa tylko pogłębiają tę przepaść na rzecz przystępnego, ugrzecznionego potupania nóżką. Teraz, kiedy słyszy się "Portable Door" te obawy zostają natychmiast rozwiane. I choć Gillian już nigdy nie zaśpiewa "Highway Star" w odpowiednich rejestrach, czuć w końcu, że mu się chce, że jego głos stanowi znów pełnoprawny element utworu a nie tylko dodatek do podkładu. A skoro o podkładach mowa, Don Airey i Simon McBride. Airey nigdy nie będzie Jonem Lordem, ale nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek tego od niego oczekiwał. Na tej płycie stanowi jednak prawdziwą perłę w koronie, samo serce zespołu, i wraz z McBridem stanowią dwie strony medalu, który to obraca się z jednej strony w atrakcyjnych rytmach organów Hammonda a z drugiej bardzo ciekawych solówek oraz brzmienia gitary. Rozmowy tych dwóch instrumentów w "If I Were You" wnoszą ta spokojną, dość prostą balladę na nowy poziom. Tu znów głos Iana ma pełne pole do popisu i nie słychać, że jest to prawie 80 letni (!) człowiek. I kiedy wcześniej wspominałem o hard/heavy metalowych korzeniach grupy, za tą część odpowiedzialność wziął z kolei gitarzysta. Słychać to dobrze w przypadku "Pictures of You", pierwszym singlu z albumu, gdzie mimo braku falsetowych zaśpiewów mamy bardzo mocne i wciągające brzmienie, a ta końcówka, cud miód i orzeszki. Przechodząc ponadto płynnie w "I'm Saying Nothin'" (i mając na myśli płynnie -dosłownie w trakcie przesłuchiwania płyty umknął mi moment zmiany utworu), pozwala na zmianę klimatu i skierowanie uwagi na instrumentalistów. Niestety, w mojej ocenie, jest to jeden z najsłabszych momentów płyty, pomimo brzmienia wyjętego wprost z okresu "Machine Head". Drugi z singli "Lazy Sod" niestety zbyt mocno skręca w stronę AOR i bardzo podstawowego instrumentarium, a refren jest strasznie płaski i bez ikry. Poza tymi dwoma momentami, płyta stanowi prawdziwe odrodzenie dla zespołu. "Now You're Talkin'" uderza w szybsze rytmy, zaskakując wigorem w głosie wokalisty i nawet próbą powrotu do wysokich rejestrów, jednak naprawdę nieudaną (Gollum to ty?). Natomiast sam purpurowy dźwięk i super ekspresyjne solo gitarowe naprawdę potrafi wywołać ciarki i znów przenieść nas do lat 70. Suma summarum, to naprawdę udany powrót i płyta, którą można podsumować stwierdzeniem "nie daj się uprzedzeniom". Jest to album dla każdego fana Purpurowych, niezależnie, czy najlepszym składem dla niego był MKII, IV, czy VIII. To wydawnictwo po prostu trzeba usłyszeć.

***

Deep Purple is a pioneering rock band that emerged in the late 1960s and achieved worldwide success with its distinctive blend of hard rock and heavy metal. With iconic hits such as “Smoke on the Water” and “Highway Star,” the band has cemented its place in the annals of rock music history. Their unique sound, characterized by complex guitar riffs, powerful vocals and dynamic keyboard solos, has inspired countless other musicians and continues to captivate audiences today. The group's catalog now includes 23 releases and a cross-section of nearly 60 years of activity. Unfortunately, it's hard not to get the impression that their recent attempts to showcase their power have come to naught. Infinite had no claw, Turning to Crime was merely a curiosity, Whoosh although the best of the group, also had its ills. After three consecutive years, we get an album that has rightly been described as a return to its roots by fellow reviewers. My main concern with this album, was the lack of a proper sound.  From the time of “Now What?!”, which could be called a completely new installment in the group's history, the sound had been moving more and more away from its hard rock roots and turning toward AOR a.k.a. “music for your grandfather.” And it was hard not to get the impression that subsequent releases only deepened this divide in favor of accessible, gentrified foot-stomping. Now, when one hears “Portable Door,” those fears are immediately dispelled. And although Gillian will never again sing “Highway Star” in the proper registers, you can finally feel that he wants to, that his voice is once again a full-fledged part of the song and not just an addition to the backing track. Speaking of backings, Don Airey and Simon McBride. Airey will never be Jon Lord, but I don't think anyone expected him to be. On this album, however, he is the real jewel in the crown, the very heart of the band, and together with McBride they represent two sides of the coin, which revolves around attractive Hammond organ rhythms on the one hand and very interesting solos and guitar sounds on the other. The conversations of these two instruments in “If I Were You” bring this quiet, rather simple ballad to a new level. Here again, Ian's voice has full range and you can't hear that he is an almost 80-year-old (!) man. And when I mentioned earlier the group's hard/heavy metal roots, the guitarist in turn took responsibility for this part. This can be heard well in the case of “Pictures of You,” the first single from the album, where, despite the lack of falsetto singing, we have a very strong and engaging sound, and that ending, a miracle of honey and nuts. Transitioning, moreover, seamlessly into “I'm Saying Nothin'” (and by seamlessly I mean seamlessly - I literally missed the moment of the song change while listening to the album), it allows the atmosphere to change and the attention to be directed to the instrumentalists. Unfortunately, in my opinion, this is one of the album's weakest moments, despite a sound taken straight out of the “Machine Head” period. The second of the singles, “Lazy Sod,” unfortunately takes too strong a turn towards AOR and very basic instrumentation, and the chorus is terribly flat and without spunk. Apart from these two moments, the album represents a true rebirth for the band. “Now You're Talkin'” hits faster rhythms, surprising with the vigor in the vocalist's voice and even an attempt to return to high registers, but really unsuccessful (Gollum are you?). On the other hand, the purple sound itself and the super expressive guitar solo really manage to evoke shivers and take us back to the 70s again. All in all, it's a really successful comeback and an album that can be summed up by the statement “don't be prejudiced.” This is an album for every Purple fan, regardless of whether the best lineup for them was MKII, IV or VIII. This release simply must be heard.

Powerwolf - Wake Up The Wicked (2024)

Powerwolf to muzyczny odpowiednik McDonalda. Tak, napisałem to. To zespół, który do granic możliwości opanował umiejętność auto plagiatu, stosowania tych samych sztuczek, odświeżania wciąż tych samych brzmień na 5 albumach z rzędu. Za każdym kolejnym utworem możesz być pewny, że gdzieś to już słyszałeś, że podobny patent został już zastosowany. Czy to źle? Niekoniecznie. Z zespołami tego typu problem polega na tym, że są one na tyle dobre w swojej robocie, że pozostawiając jądro utworu takie same przez kilkanaście utworów, wciąż są na tyle zaawansowane instrumentalnie, że noga i tak zaczyna wytupywać rytm. Bo "Heretic Hunters" to w swoim założeniu "We Come to Drink Your Blood" v2, 1589 odnosi się bardzo mocno do "Armata Strigoi" swoim Sabatonowym brzmieniem i można by tak wymieniać praktycznie każdy utwór na płycie, w 99% znajdzie swoje odzwierciedlenie w poprzednich krążkach. Ale można powiedzieć, ze Powerwolf osiągnął w swojej kreatywności poziom AC/DC - po co zmieniać coś, co przez tyle lat spełniało oczekiwania słuchaczy i sprzedawało płyty? Ale co otrzymujemy na krążku? Orkiestralne aranżacje - są, poczucie uczestnictwa w czarnej mszy - jest, Atilla brzmiący jak szalony kapłan i rzucający bluźnierstwami - jest, rytmiczne, pedzące riffy podparte momentami wręcz beast blastową perkusją - a jakże. Czy to ciągle ta sama płyta od "Blessed & Possesed"? Jeszcze jak. Czy mam jakieś zarzuty? Brak w wersji deluxe krążka z przeróbkami ich największych hitów przez inne zespoły. A, i "Joan of Arc" ma strasznie cukierkowy refren, "We Don't Wanna Be No Saints" brzmi jak nagrane dla jakiegoś młodzieżowego horroru/serialu, i gubi się klimatycznie w refrenie, a "Vargamor" brzmi, jakby nigdy nie wyszedł poza intro przez cały czas trwania utworu. Czy ja polecam ten album? Proszę państwa, ja polecam cały czas.

***

Powerwolf is the musical equivalent of McDonald's. Yes, I wrote that. This is a band that has mastered to the limit the skill of auto plagiarism, using the same tricks, rehashing the same sounds over and over again on 5 albums in a row. With each successive song, you can be sure that you've heard it somewhere, that a similar patent has already been applied. Is this a bad thing? Not necessarily. The problem with bands of this type is that they are so good at their job that, while leaving the core of the song the same for a dozen tracks, they are still instrumentally advanced enough that your leg starts stamping out the rhythm anyway. Because “Heretic Hunters” is, at its core, “We Come to Drink Your Blood” v2, 1589 refers very much to “Armata Strigoi” with its Sabaton sound, and one could list practically every song on the album in this way, 99% of which will be reflected in previous discs. But it can be said that Powerwolf has reached the level of AC/DC in its creativity - why change something that has met listeners' expectations and sold records for so many years? But what do we get on the disc? Orchestral arrangements - there is, a sense of participation in a black mass - there is, Atilla sounding like a mad priest and hurling blasphemies - there is, rhythmic, peddling riffs propped up at times by downright beast blast drums - and how. Is it still the same album from “Blessed & Possessed”? Still like. Do I have any complaints? The lack of a disc in the deluxe version with reworkings of their greatest hits by other bands. Oh, and “Joan of Arc” has a terribly candy-colored chorus, “We Don't Wanna Be No Saints” sounds like it was recorded for some teen horror movie/series, and gets atmospherically lost in the chorus, and “Vargamor” sounds like it never got beyond the intro throughout the song. Do I recommend this album? Ladies and gentlemen, I recommend it all the way through.