Ciekawe, jak to można się zainteresować albumem z przypadkowego źródła. Choć może mówię to trochę na wyrost, bo akurat w momencie gdy obejrzałem film Needle Dropa na temat procesu recenzenckiego trafiłem na komentarz odnośnie ostatnio zrecenzowanego "Wake Up The Wicked" Powerwolf i postanowiłem dać temu wydawnictwu szansę.
Jest to niestety kolejny krążek, który stanowi część większej dyskografii, które nie znam. Zazwyczaj w takiej sytuacji daję szansę zespołowi, i przynajmniej 1 wcześniejszy album zagości u mnie na głośnikach. Informacje jakie znalazłem na stronie zespołu w RYM jednocześnie są zachęcające - połączenie heavy/power/folk/symfonicznego metalu zawsze odnajdzie swoje miejsce w moim serduszku, a jeśli będzie to podparte odpowiednio mięsistymi riffami i falsetowym wokalem, będzie po prostu idealnie.
I "Kings of The Underworld" spełnia te oczekiwania. Otwierający płytę utwór przynosi potężne gitary, mocne zaśpiewy, wsparte backtrackiem chóru, stadionowy klimat i pędzącą, lokomotywową perkusję. Najlepszy początek jaki mogli wybrać. "The Order Of Fear" kontynuuje tą passę, gdzie może nie intencjonalnie, ale słychać w grze gitary echa Running Wild (zwróćcie uwagę na ten wstępniak), i po raz kolejny dostajemy prawdziwy cios w twarz, bez chwili wytchnienia, poprzez świetny, klimatyczny podkład gitarowy, gdzie przypominają się najlepsze zagrywki Helloween czy Rhapsody, czy euro powerowy refren. Klimatyczna woita pod postacią "Moon Fire", skłaniająca się bardziej pod heavy metal, szczególnie pod względem uzyskanego ciężaru, również może cieszyć.
 |
| Orden Ogan |
"Prince Of Sorrow" wraca znów na klasyczną ścieżkę wydeptaną wcześniej przez tuzy pokroju Blind Guardian, czyli szybki atak w zwrotkach i pompatyczny refren. W tym jednak przypadku nie przekraczamy tej granicy między epickością a kiczem, "Dread Lord" przegrywa przez okrutnie wyświechtaną formułę utworu i wykorzystywania bardzo dobrze znanych patentów. Stanowi jednocześnie wrota do najlepszej części całej płyty.
Rzadko się zdarza, by końcówka albumu tak bardzo odbiegała od całości jak w tym przypadku. Osobiście zacząłem się zastanawiać, czy przypadkiem 3 ostatnie utwory nie zostały doklejone jako bonusowa epka do tego wydawnictwa. "My Worst Enemy" to pierwsza pełnoprawna ballada na albumie i poziom emocji jaki został w niej zawarty mógłby obdzielić 3 kolejne wydawnictwa. Może o nagła zmiana klimatu ma taki efekt, ale choć wokalnie nie słychać tu nic nadzwyczajnego, ba, mogę stwierdzić, że to jeden z najbardziej monotematycznych utworów pod tym względem, tak biorąc to jako część większej całości i łącząc z kosmicznym poziomem klimatu jaki tworzą tutaj gitary, co dzieje się po punkcie kulminacyjnym, jak te wszystkie elementy wgniatają w fotel, jest to jeden z najbardziej epickich hymnów metalowych jaki słyszałem w ostatnim czasie. "Anthem to the Darkside" to klasyczny w power metalowych annałach utwór drogi, zbudowany w klasycznym układzie zwrotka-refren-zwrotka-solo-refren-kulminacja, jednak znów, mimo że choćby "The Order of Fear" mogło by się zaliczyć do tej kategorii, tak jest w tym utworze ukryta magia, gra gitary wydaje się zupełnie oderwana od wcześniejszego standardu, perkusja nadaje niesamowity rytm, słychać wręcz jakby te 2 instrumenty prowadziły z sobą dyskusję. "The Journey Thus Far" to po prostu niepotrzebny nikomu przerywnik, naprawdę szkoda, że zostało mu przeznaczone miejsce na albumie. "The Long Darkness" stanowi dla mnie drugą część "Anthem to the Darkside", choć tu główna siła utworu opiera się o dobre wykorzystanie refrenu, jako najbardziej zapadającego w pamięć momentu, i odpowiedniemu przygotowaniu do jego odbioru w zwrotkach. Choć mógłbym uznać, że ten utwór jest bardzo standardowy i tak naprawdę nie mogę wspomnieć jakiegoś szczególnego elementu, który jednoznacznie "wyrwał by mnie z butów", tak piękna zmiana klimatu w połowie i urozmaicenie w ten sposób odbioru stanowi o umiejętności zespołu do tworzenia niejednoznacznego brzmienia w ramach jednego utworu i chęci ciągłego zaskakiwania, a jest to zdecydowanie jeden z najważniejszych elementów współcześnie dla każdego zespołu niezależnie od gatunku.
Orden Ogan zdecydowanie zagoszczą w tym roku dłużej w moim odtwarzaczu a i chętnie zapoznam się z ich wcześniejszymi dokonaniami. Oby ta płyta nie okazała się czarnym koniem ich dyskografii.
***
It's interesting how one can get interested in an album from a random source. Although I may be saying that a bit over the top, because just when I was watching Needle Drop's video on the review process I came across a comment regarding Powerwolf's recently reviewed "Wake Up The Wicked" and decided to give this release a chance.
Unfortunately, this is another disc that is part of a larger discography that I am not familiar with. Usually in such a situation I give the band a chance, and at least 1 earlier album will play on my speakers. The information I found on the band's page in RYM at the same time is encouraging - the combination of heavy/power/folk/symphonic metal will always find a place in my heart, and if it's supported by suitably meaty riffs and falsetto vocals, it will be just perfect.
And "Kings of The Underworld" meets these expectations. The album's opening track brings powerful guitars, strong singing, backed by a backtracking chorus, a stadium vibe and driving, locomotive drums. The best start they could have chosen. "The Order Of Fear" continues the streak, where maybe not intentionally, but you can hear echoes of Running Wild in the guitar playing (pay attention to that intro), and once again we get a real punch in the face, without a moment's respite, through a great atmospheric guitar backing, where you're reminded of the best Helloween or Rhapsody plays, or the Euro power chorus. The climatic woita in the form of "Moon Fire," leaning more towards heavy metal, especially in terms of the achieved heaviness, can also be enjoyed.
And here, unfortunately, by some strange coincidence, the band decided to change its approach, perhaps wanting to give its listeners a break. "Conquest" drips with pastiche and pathos, creating an indigestible mush and the worst example of Euro sound on the entire album. What was still missing was that the keyboards were the main instrument here. The case is similar with "Blind Man", it would seem after the first fragments of the riff that we would be met with a cool, speed metal anthem, and you can't say that you can't hear these elements, but nevertheless they were pushed to the background by, again, an overly exalted and badly exposed form. Unfortunately, the symphonic tracks on this album fail completely.
"Prince Of Sorrow" returns once again to the classic path previously trodden by the likes of Blind Guardian, that is, a fast attack in the stanzas and a pompous chorus. In this case, however, we don't cross that line between epic and kitsch, "Dread Lord" is lost by the cruelly contrived formula of the song and the use of very well-known patents. At the same time, it serves as a gateway to the best part of the whole album.
Rarely does the end of an album deviate so much from the whole as in this case. Personally, I began to wonder if by any chance the last 3 tracks were tacked on as a bonus ep to this release. "My Worst Enemy" is the first full-fledged ballad on the album, and the level of emotion contained in it could have covered the next 3 releases. Maybe the abrupt change of atmosphere has that effect, but while vocally you can't hear anything extraordinary here, nay, I can say that this is one of the most monothematic tracks in that respect, so taking this as part of a larger whole and combining it with the cosmic level of atmosphere that the guitars create here, what happens after the climax, how all these elements dent your seat, this is one of the most epic metal anthems I've heard in recent times. "Anthem to the Darkside" is a classic in power metal annals, a road song, built in the classic stanza-refrain-return-solo-refrain-climax pattern, but again, even though even though "The Order of Fear" could fall into this category, yes there is hidden magic in this song, the guitar playing seems completely detached from the previous standard, the drums give an amazing rhythm, you can even hear as if these 2 instruments are having a discussion with each other. "The Journey Thus Far" is simply an interlude unnecessary to anyone, it's really a pity that it was allocated a place on the album. "The Long Darkness" is, for me, the second part of "Anthem to the Darkside," although here the main strength of the song is based on good use of the chorus, as the most memorable moment, and proper preparation for its reception in the stanzas. While I might consider this track to be very standard, and in fact I can't really mention any particular element that would unequivocally "pull me out of my shoes," such a beautiful change of atmosphere in the middle and diversifying the reception in this way is a testament to the band's ability to create an ambiguous sound within a single song and its willingness to constantly surprise, and this is definitely one of the most important elements for any band today regardless of genre.
Orden Ogan are definitely going to be in my player longer this year and I'm also eager to get acquainted with their earlier work. Let's hope this album doesn't turn out to be the black horse of their discography.
RYM: 3.63/5
AOTY: 73/100
Komentarze
Prześlij komentarz